Eine plattdeutsche Geschichte von Annedore Woltersdorf
aw Regional. Mien Öllern hem 1975 twei Ferienwöhnungs utbut. Vun doran harn wi Ferienlühd up Hoff. Vör uns Kinner wär dat wunnerbor, wi harn ümmer Kinner to spöln. Mannigmol wärn wi trurig wenn se werrer no Hus föhrt sünd. Un denn gef dat ok sönn, wo du froh währst wenn de Tied um wär, un tschüß! Bi dei hast du glieks ein roh Krüz achter ehr Adress mokt, weil … wenn de werrer nohfrogt hem wer de Wöhnung besett. Völ vun de Lühd käm jerer Johr werrer de hem sick bi uns wollföhlt.
,,Urlaub auf dem Bauernhof“ so stünn dat in Prospekt. Bet up de Köh harn wi allens up Hoff. De Kinner wollern de Vecher mit furrern, strokeln, de Farken up Arm holn, Pony rieden, Kutsch föhrn un Stall utmessen. Se hem in Hau- orer Kornernt mit hulpen, Stroh presst dat Stroh un de Haubünn up Böhn schmeten un packt. Mien Vorer hat jem ahl rankregen, ok de Öllern vun de Kinner – bit up ein Vorer, de har kein Lust dorto, dat künn mien Vorer gor nich verstohn. Ahl harn Spoß dorbi! Obens hat mien Mudder ahl an Disch hat un jem verköstigt, noh Äten hat mien Vorer mit sein Zieharmonika upspölt un denn güng dat Singen un Danzen los. Mannigein vun domols kümmt bi uns vörbi un vertellt uns, wu schön dat domols bi uns wär. Dat freit uns, un wat secht uns dat: Mien Öllern hem alns richtig mokt, ju
Annedore Woltersdorf
PS: Mien Vorer hat sogor ein Schaukel, twe Turnstangen, ein Wipp un ein Karussel upbut för uns Kinner. Ober nich so ein lütt Wipp un Karussell, nee, de wärn riesig. Dank di Papa!
