Lüchow. Je Dag, se‘n wi Naversch-Amtshoff-Kinner, de anheimelig St.-Laurentius-Kark. Ofte hör‘n wi ok de Glocken, freedlig-schwingig un selig-bedächtig lüüten. Wi Amtshoff-Kinner ut Wustrow wulln ok mal mit, bi de „Glocken“, in de Dorm, üm alln‘s to bekieken, un to lüüten.
De kleen Eva segg to mie: „Hüüt it weder Sünnavend, do wöörd üm Klock achteihn de Sünndag inlüüt. Petra, kiek mal, de Küsterjung Klaus“, küm‘m schoon, wi wull‘n mit em bohm up, bi de „Glocken.“ Se segg gliek‘s to em, wi wull‘n „Beede“ mit di, de Glocken lüüten. De Klaus kiek dull verplüfft, wi dörp nich mit. Nu, segg se weder, alln‘s Naversch-Kinner, mütt wi dat do sehn‘n un weeten. Petra, segg do ok wat dotau. Ik segg, ik wull de Glocken mit de Siel ok mal beiern, aber dat it för us kleen Deern‘s woll ok to gefährlig. Se segg weder, wi Naversch-Kinner sin‘ een utnohm. De Klaus nohm us nu zögerlig mit nob ohm. De kleen Eva treckt glieks to völl. Se, de „Federleicht“, sik mit de Siel, do bohm vertüll. De Klaus wull se helpen un bliev in de gliek läng ok do häng‘n. Nu, bammel‘n se de Zwee, wi „Max und Moritz“ – oh wei, an de Siel, schoon eene lang Wiel. Wi woll de Glocken öber düt Wustrow to staakzig nu kliengen. Se woll‘n vun Leev un Freed siengen. Wi freedlig un freidig, wi sönst mit se schwingen. Ik mütt se helpen, „Au“, „Au“, de Küster, de Vader nu holl‘n. Klaus woll sik nu mit de Siel, no düller utrein. Oh wei, oh wei, he küün, vun do bohm dull falln. Aber alln‘s weder goot. „Juchhee.“
Wenn ok du, leeve Leserinnen un Leser, en plattdüütsche Geschicht an düsse Steed vertellen wullt, schik dien Geschicht geern an kiebitz@ejz.de
Ju Petra Gambietz-Bluhm