lk Gümse. Uns olle Kat wer doot. Mien Öllern meent’n, wie müssen uns üm een lüdde junge Kat bemöhn. Dorup wünschde ick mie een schwadd Kat. Tatsächlich, eenes Dages keem uns Naver, Opa W. as Öwerraschung mit een lüdde schwadd Kat an. De lüdde Kat bekem de Nom „Jule“. Jule wuss ran – se wehr mien beste Spölkolleg.
Jule wer nu all utwussen, dor herrschde öwer een Rotten- un Muusplag. Dorüm schaffden mien Öllern noch een Kader an, dat wer „Heinrich“.
Een’s Nacht: Mine Öllern wörn dörch een lammigen Krach, jo Gepolder, weckt. „Wat weer dat?“, frogt’n se sick „Dat wer doch in’n Huus? Vadder leut dat keen Ruh, he stun up, üm to kiek’n wat dat woll wer. In Husflur dreup he Jule un Heinrich bie Verzehr van Rottengift an.
Dat Rottengift, een Ort Paste mit Fischmehl, wer van Gemeen verdeelt worn, üm de Plaag intodämmen. De Paste har Papa mit een Stock in een olle Bleckdos ohne Deckel fülln laten. Dormit öwer keen anner Huistier dörch dat Gift toschaden kem, het he de Dos mit Stock in’n Hohlrum in Deck schoben – öwer uns Flur. Nacht’s weern Heinrich un Jule van den Fischgeruch anlockt worn un hem’m so lang mit ehr Poten an den Stock angelt, bit de vulle Dos de Trepp andool puldert is. Üm de beid’n Tiere vör een Vergiftung to schützen, het he sem gliek Melk tom drink’n gevt. Het öwer nisch nützt, Heinrich blev doot. Jule het öwerlewt, öwer ehr beide Ohrn un de Schwanz harn all Hoor verlorn.
No een Tied van twee, dree Johrn bemark ick Jule mit een Muus in’n Muul. “Oh”, seg ick “Jule, hest du een Muus fung’n? Dat is öwer schön.“ To Belohnung gev ick ehr gliek Melk. Öwer wat weer dat? – De Muus in ehr Muul weer een lüttsche Kat!
Nich to glöb’n. Weil dat nu uk bloß een lüüt Kat weer, dörf se de beholln. Jule weer een öwerfürsorgliche Mudder, öwerall schleep se dat lüdde Wesen mithen.
Eenes Dages, Mama wull de Betten maken, har vörher de Finster groot op’n tom lüft’n, fund se de lüdde Kat in mien Bett. De lüdde Kat weer nu all ranwussen, un bewegde sick all allehn up Hoff. Un dann passierte dat grode Mallöhr. Papa het den hölt’n isenbereiften Ackerwog ut den Wagenschur rutschoben, un dorbie is de
lüdde Kat buchstäblich ünner de Röh kam, un weer doot.
Jule het noch veele Johr Huus un Hof schier holt, öwer keen lüdde Kat mehr kreg’n.
↔von Anke Henne