Findige Geschäftsidee
Lüchow. Mien Schwester un ick sünd in de Sößtiger born. 1967 heff ick mien Pony Moritz von mien Öllern schenkt kregen, kort dornoh Anke ehr Pony Pola, dat wär ein Schimmel. Bloß witt wer he meistens nich, denn Pola hat sick in Dreckpütt suhlt! Un verfreten wer de, wenn wi up de Wisch in düllsten Galopp wärn, mök Pola een Vullbremsung, nehm de Kopp runner un wär an Gras freten.
De, de grod up Pola an rieden wär, ober nich mien Schwester, rutscher ut de Sodel över Hals un Kopp un bleiv för Pola lingn! De Rieder kek ganz verbatzt ober Pola hat dat nich beratzt. Mien Moritz wär ein Schecke, schwart un witt. Mit de Johrn har ick em poor Kunststücken bibröcht. Hei nähm ganz vörsichtig mit de Schnut ein Zuckerstück, dat ick twischen mien Lippen har, rut. Mit de Huf künn he Rekenupgaben lösen un up Kommando achtern utschlohn orer güng vörn hoch!
Moritz is ober dördich Johr old wörn, Pola leider nich. För Pola käm denn Max. Max un Moritz hem wi för de Kutsch spannt un los güng dat – wat hat dat Spoß mokt. Wi harn ja Feriengäst up Hoff un de häm wi ganz öft mit Kutsch utföhrt.
Tja, un dor wär uns Geschäftsidee born, för Geld hem wi de Lüd utföhrt. Hüt wör man seg´n, wi wärn jung un brukern dat Geld. Taschengeld hem wi von uns Öllern nich kregen, dat müssern wi uns sülms verdeinen. Erstens hat uns dat Spoß mokt un tweitens hat uns dat ok nich schod. Tja, un för wat hem wi dat Geld utgevt? För Trensen, Halfter, Sodel, Rietstäbeln, Rietbüx, Kutschgeschirr un, un, un, un allens för de Ponys. Kennt ji noch de Film „Immenhoff“, grod so hem wi uns föhlt, as wärn wi dor mittenmang. Ick sech ju, düsse Freiheit, de wi hat hem, wer wunnerbor. Wi dankt ju Mama un Papa dorför, ju beidn Deerns, Anke un Annedore.