bv Lüchow. Nafolgend vertellt Annedore Woltersdorf en plattdüütsche Geschicht. De Schrieversche wünst „Völ Spoß bi läsen“.
As mien Schwoger Gerti so dree oder veer Johr old wär, dat wär so 1953 oder 54, hat hei ümmer een Nuckel bi sik. De will hei patou nich afgeven. Fröher ham de Jungs ümmer Kord-Büxen an un dorunner lang Strümp, de wären an dat Lieven (Leibchen) anknöpt. Dat söch ut as Strumphosen, wärn ober keen.
Dorvör wär een Schört mit en grot Tasch upneiht. In düss Tasch steker ümmer sien Nuckel, wenn hei en nich in Mund hat. Obends hat sien Mudder (wat mien Schwiegermudder is) de Schwien füttert, un lütt Gerti wär mitten mang. Mit mal hat hei sien Nuckel verlorn – un hei hat em söcht, aber nanich funn. Denn füng hei an to blarrn. Nu wär dat ober so, dat sien Mudder de Nuckel funn hat un em instekt hat. Sei secht to em: „De Nuckel hat eben de ol Söch upfretten!“ Dor hörter Gerti up to blarrn un secht: „Ober, wenn de ol Söch schlacht ward, krieg ich mien Nuckel weder!“
Wenn ok du, leevste Leserinnen un Lesers, en plattdüütsche Geschicht an düsse Steed vertellen wullt, schik dien Geschicht geern an kiebitz@ejz.de oder geev se ehr bi de Elbe-Jeetzel-Zeitung in Lüchow af. Velen Dank seggt de Redaktschoon vun Kiebitz.